Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: " Ο Εκλεκτός "

 Ο Εκλεκτός

«Μια φορά κι έναν καιρό…», αυτές ήταν οι πιο τρυφερές λέξεις που στιγμάτισαν τις ωραιότερες στιγμές της παιδικής μου ηλικίας. Το παραμύθι πάντα με μάγευε, ο κόσμος του έδειχνε μαγικός και αποκλειστικά διδακτικός. Θυμάμαι να αγρυπνώ στην αγκαλιά της μητέρας, και να αποκοιμίζω δειλά τα όνειρά μου να γίνω μεγάλος, γιατί έπρεπε… έπρεπε να μείνω μικρός με νύχια και με δόντια, οι μεγάλοι βλέπεις δεν πιστεύουν στα παραμύθια. Κάτι τους πιάνει στην εφηβεία και ξεχνούν πως είναι να είσαι μικρός, πολλοί μάλιστα το θεωρούν και προσβολή να τους αποκαλούν έτσι. 

Κι όμως ως μικρός είχες αυτό το τέλειο συναίσθημα ότι «εσύ θα γίνεις μεγάλος», και τελικά καταλήγεις ένας υπηρέτης του μεγέθους. Μακριά πια από την αγκαλιά της μητέρας, την αφοπλιστική αθωότητα των παραμυθιών, εσύ χτίζεις αυτό το οποίο σε «μεγαλώνει» και σε «μεγαλώνει» χάνοντας ουσιαστικά τα όρια της δικής σου ψυχής, ζώντας με τα στενά πλαίσια της λογικής και του εγωκεντρισμού. Εγωκεντρισμός; Αστεία λέξη! Μικρός ούτε που θα μπορούσες να την συλλαβίσεις… Τότε ενδιαφερόσουν για την αληθινή ύπαρξη του χρόνου και την έκρυβες με ευλάβεια μέσα σε δύο συλλαβές και αυτές σίγουρα μπορούσες να τις φωνάξεις ως τον ουρανό, «ΤΩ- ΡΑ»! Τη υπέροχη λέξη, ήταν λες και προφέροντας την μπορούσες να πραγματοποιήσεις τα πάντα, μικρός μπορούσες να πραγματοποιήσεις τα πάντα, τίποτα δεν ήταν ψεύτικο μπροστά στην αλήθεια της ψυχής σου, στην ανάγκη σου για το ιερό «παιχνίδι». 

Τελικά αν το σκεφτώ από την παιδική μου ηλικία πήρα πολλά, πολλά μαθήματα και αυτό που από τότε μέχρι σήμερα κρατώ, είναι πως δεν υπάρχουν κανόνες. Φοβάμαι που το λέω κιόλας… Α! Να και άλλο ένα κοινό, ο φόβος. Εκείνος που τελικά καταλαβαίνεις πως έχει τη δύναμη να μεγαλώνει το ίδιο με εσένα, πλάι σε εσένα, σαν σκιά σου ένα πράγμα… Κοιτάξτε να δείτε τώρα που τρέχει ο νους μου, σε κάτι εκφράσεις του τόπου μου, άκουγα που λέτε μικρός «τον πάτησε ο ίσκιος του» και ούτε που καταλάβαινα τι έλεγαν, βασικά δεν ήξερα πως γίνεται να πατήσεις τη σκιά, γιατί το προσπάθησα ξέρετε μετά από αυτό, αλλά τίποτα! Τελικά η σκιά μας είναι ο ίδιος μας ο φόβος, ο φόβος που μεγαλώνει το ίδιο με εμάς… 

Όχι δεν θέλω να σας βλάψω με τις λέξεις, δεν θέλω να φοβηθείτε! Θέλω απλά να σας πω να μεγαλώσετε…μικραίνοντας! Να αγαπήσετε τον εκλεκτό της ζωής στον καθρέφτη σας, μα και στα μάτια σας, ο οποίος κρύβεται και στο Εγώ, Εσύ, Αυτός, Εμείς…

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας