Όλοι, λίγο ή πολύ έχουμε τις αδυναμίες μας.
Κάποιοι τις δείχνουν, άλλοι προσπαθούν να τις κρύψουν και άλλοι καταφέρνουν πολύ καλά να κρύψουν ό, τι τους λυγίζει, ό, τι τους κάνει ευάλωτους.
Είναι καλύτερο να δείχνουμε τις αδυναμίες μας ή όχι; Χμ… Δεν ξέρω τι είναι «καλύτερο».
Πιστεύω πως ο καθένας μας θα το κρίνει διαφορετικά και θα εκφέρει μια άποψη που θα την περιγράψει εντελώς διαφορετικά. Για μερικούς που είναι μαχητές μάλλον θα «απαγορεύσουν» στον εαυτό τους να δείξουν εκείνο το στοιχείο που φαίνονται λιγότερο σκληροί και ατρόμητοι. Από την άλλη, οι άνθρωποι που είναι υπερβολικά ευαίσθητοι φαίνεται η κάθε τους έκφραση δίχως μάσκες.
Ας μην ξεχνάμε και τα άτομα που δεν ανοίγονται σε κανέναν και έχουν φυλακισμένα όλα τους τα συναισθήματα. Δεν μπορούν να εκφραστούν; Φοβούνται; Δεν είναι του χαρακτήρα τους; Δεν ξέρω, αλλά δεν αφήνουν κανέναν να εισχωρήσει στο μυαλό και την καρδιά τους.
Ίσως είναι καλύτερο να είμαστε σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Δηλαδή δε χρειάζεται να δείχνουμε σε όλον τον κόσμο τι μας προβληματίζει, τι μας στενοχωρεί και πιο κομμάτι του εαυτού μας είναι εκείνο που εάν το αγγίξεις «καταρρέουμε».
Να το δείχνουμε σε λίγα άτομα, σε άτομα που νιώθουμε πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Σε άτομα τα οποία κρύβουν ένα κομμάτι του εαυτού μας που φοβόμαστε να βγάλουμε την επιφάνεια. Είναι σαν αυτό που λένε «λίγοι και καλοί».
Οι αδυναμίες μας δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό.
Είναι κάτι που πρέπει να καταπολεμήσουμε είτε μόνοι μας, είτε με βοήθεια.
Alex Art
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου